SCENA I

W tle: Requiem dla mojego przyjacie­la. Adam, siedzący do tej pory tyłem do widowni, odwraca się. Jego twarz częściowo okrywa kaptur.

Adam: Na imię mam Adam. Od tylu już lat żyję jak człowiek wygnany z mojej oso­bowości, a równocześnie skazany na to, by ją zgłębiać. W ciągu tych lat docierałem do niej w nieustającym trudzie, często jednak myślałem z przerażeniem, że ją gubię, że oto zaciera się pośród procesów historii, gdzie decyduje ilość, masa. (Przez scenę przechodzą różni ludzie, symbolizujący za pomocą rekwizytu, zachowa­nia znak naszych czasów; w sposób bezładny i przypadkowy wypełniają...