PRZEBIEG ZAJĘĆ: 

1. Prowadzący po przywitaniu zadaje pytania, czym jest żart, na czym polega, gdzie możemy spotkać się z żartami (w realu, w świecie wirtualnym) i czy wszystkie one mają taki sam zasięg (żarty w realu nie rozchodzą się tak szybko, jak np. w internecie). Uczestnicy rozpoczynają burzę mózgów, odpowiadając na te pytania oraz zastanawiając się, czy żarty zawsze wszystkich cieszą. 
   
   
2. Prowadzący czyta pierwszy fragment opowiadania, o poczuciu humoru Grubego (s. 117). 
   
   
3. Prowadzący rozpoczyna dyskusję nad tym, co to znaczy mieć poczucie humoru i czy oznacza to, że osobę będącą obiektem żartu zawsze on ucieszy, a jeżeli nie – to czy oznacza to, że nie ma ona jednak poczucia humoru. poczucia humoru.
   
   
4. Prowadzący czyta drugi fragment opowiadania, o żarcie Franka i reakcji na niego na Facebooku oraz o pierwszej reakcji Grubego, do słów: „Gruby i tak słyszał rechot i kpiny” (s. 118-120). 
   
   
5. Prowadzący wiesza na tablicy planszę z hasłem „Emocje Grubego”. Każdy z uczestników dostaje dwie kartki samoprzylepne, na których może wpisać, jak mógł czuć się Gruby po żarcie przyjaciela (każdą z emocji na osobnej kartce).
   
   
6. Prowadzący podsumowuje zadanie, pytając o to, czy w takim razie żart Franka był rzeczywiście dobry i nie skrzywdził Grubego oraz jakie mogą być konsekwencje tego „żartu”. 
   
   
7. Prowadzący czyta kolejny fragment opowiadania, o wycieczce przedszkolaków i prezencie dla Grubego (s. 123- -126 we fragmentach). 
   
   
8. Prowadzący dzieli uczestników na cztero-, pięcioosobowe zespoły. Każdy zespół próbuje wymyślić zakończenie historii Grubego. Po zakończeniu pracy każda grupa dzieli się swoim zakończeniem.
   
   
9. Prowadzący czyta kolejny fragment, o wyprawie chłopców do domu Grubego i przemyśleniach Franka na temat tego, czy może coś poradzić na zaistniałą sytuację, do słów: „Trzeba było zamknąć tę sprawę i żyć dalej” (s. 126-128). 
   
   
10. Prowadzący rozpoczyna dyskusję na temat konsekwencji postępowania Franka, pytając uczestników o to, czy Franek przewidział konsekwencje, jakie spowodował jego „żart”, czy umiał za niego ponieść odpowiedzialność, co jeszcze mógł zrobić, czy rzeczywiście da radę zamknąć tę sprawę i na czym polega tak naprawdę odpowiedzialność.
    
    
11. Prowadzący podsumowuje dyskusję i całe zajęcia, prosząc uczestników o odpowiedzialne i przemyślane żarty i czytając na zakończenie słowa jednego z chłopców: „Fejs to studnia, chłopie. Jak już coś wpadnie, to nie wyłowisz”. (s. 121).