Scena 1
Wróżka 1:
Zobacz, ile mamy gości! To uczniowie pierwszej klasy. Przyszli dziś do nas, żeby zapoznać się z postaciami z bajek.
Wróżka 2:
Nadszedł czas na bajkę!
Wróżka 1:
Dawno, dawno temu, za górami, za lasami znajdował się…
Wróżka 2:
Oj, moja droga, to już jest nudne. Wszyscy znamy doskonale dalszy ciąg tej bajki. Wymyśl coś ciekawszego.
Wróżka 1:
Tak? Taka jesteś mądra? To sama opowiedz ładniejszą bajkę.
Wróżka 2:
Świetnie! (Groźnym tonem): Drogie dzieci, niedaleko, obok waszej szkoły, w pięknym parku mieszkał groźny potwór. Miał ogromną paszczę, długie i ostre zęby, a jego ulubionym posiłkiem były małe dzie…
Wróżka 1:
Stop, stop! To ma być bajka dla dzieci? Zobacz, jakie mają wystraszone miny! No, nieładnie jest tak straszyć dzieci. Pozwól, że to ja wymyślę bajkę. (Przesłodzonym tonem): W pewnej pięknej, różowej krainie mieszkały cudowne dzieci. Wszystko dookoła było różowe – niebo, domki, trawa, a wszyscy nosili wspaniałe, różowe ubranka…
Wróżka 2:
Fuj, jaka to przesłodzona bajka – wszystko w niej piękne i doskonałe. Ee tam, to do niczego!
Wróżka 1:
No wiesz, jak możesz…
Wróżki kłócą się bezgłośnie.
Scena 2
Wchodzą dwa Skrzaty.
Skrzat 1:
Zobacz, wróżki cały czas się kłócą!
Skrzat 2:
Masz rację! Chyba nie uda się im opowiedzieć żadnej bajki.
Skrzat 1:
A może sami spróbujemy zabawić dzieci?
Skrzat 2:
Jasne! No to co? Zaczynamy! Wróżki wychodzą.
Scena 3
Wchodzi Książka.
Książka:
Dziś przyszłyście do mnie, dzieci,
by posłuchać opowieści.
Znam i baśnie, i legendy,
smutne wątki, happy endy,
smoki, rycerzy, przygody,
królewny wielkiej urody.
Słuchajcie mnie pilnie, bowiem
wszystko to wam dziś opowiem.
Najpierw będzie bajka, potem
zgadywanka. Do roboty!
Książka wychodzi, wbiegają Jaś i Małgosia.
Jaś:
Zobacz, ile tu dzieci!
Małgosia:
Nareszcie będziemy mogli opowiedzieć naszą historię!
Jaś:
Hen, za górą i za rzeką,
w środku lasu, więc daleko
dom z pierników i ciasteczek
stoi i przyciąga dzieci.
Małgosia:
Och, przez taty nieuwagę,
spotkaliśmy Babę Jagę,
która - marne to atrakcje -
chciała zjeść nas na kolację.
Skrzat 1:
Na szczęście ta historia dobrze się skończyła, dzieci wróciły całe i zdrowe do domu, a ich tato nigdy już ich nie opuścił.
Skrzat 2:
Tak, tak, ale czy pamiętasz, z jakiej bajki te postaci pochodzą?
Skrzat 1:
To chyba będzie. Hmm, nie pamiętam. Może dzieci mi pomogą?
Dzieci odpowiadają.
Jaś i Małgosia wychodzą, wchodzi Czerwony Kapturek.
Scena 4
Czerwony Kapturek:
Mam w koszyczku różne leki,
prawdę mówiąc - pół apteki.
Apapy i aspiryny,
miętę, suszone maliny,
maści, plastry, proszki, płyny,
suplementy, witaminy
przepisane przez doktora
babci, co jest bardzo chora.
Zaniosę jej to za chwilkę.
Wolę się nie spotkać z wilkiem...
Skrzat 1:
Ta dziewczynka przeżyła niesamowitą historię. Ją i jej babcię zjadł groźny wilk. Z kłopotów wybawił je myśliwy, który rozciął brzuch wilka i uratował je obie od niechybnej śmierci.
Skrzat 2:
Morał z tego, dzieci, taki, że nie wolno zbaczać ze ścieżki ani rozmawiać z obcymi, żeby nie spotkało was nic złego!
Skrzat 1:
No dobrze, a kto mi teraz powie, jak ta dziewczynka ma na imię?
Dzieci odpowiadają.
Czerwony Kapturek wychodzi, wchodzą Królewna Śnieżka i Krasnoludki.
Scena 5
Krasnoludek 1:
Zobacz! Straszna rzecz się stała:
nasza królewna zemdlała.
Krasnoludek 2:
Poczuła się źle i zbladła,
gdy zatrute jabłko zjadła.
Śnieżka:
Tak, otruła mnie macocha,
która wcale mnie nie kocha.
Ale może - jej na złość! -
uratuje mnie dziś ktoś?
Skrzat 1 (z żalem):
Biedna, biedna królewna.
Skrzat 2:
Nie martw się, pocałunek księcia sprawił, że zły czar przestał działać i nasza bohaterka, jak to w bajkach bywa, żyła długo i szczęśliwie. Teraz, miłe dzieci, kto mi powie, kto podpowie, jak miała na imię ta królewna?
Dzieci odpowiadają.
Krasnoludki i Śnieżka wychodzą, wchodzi Dziewczynka z zapałkami.
Scena 6
Dziewczynka z zapałkami:
Wszyscy dziś obchodzą święta,
a ja siedzę tu, zmarznięta.
Nikt mnie dzisiaj nie pocieszy,
każdy do swych spraw się spieszy.
Pani w sukience balowej:
Biedne dziecko, o mój Boże,
siedzi w taki mróz na dworze!
Bez szalika, rękawiczek!
Łza jej spływa na policzek.
Och, jak strasznie mi jej żal.
Ale spieszę się na bal!
Dziewczynka z zapałkami:
A mi w brzuchu burczy z głodu,
rączki mam jak sople lodu.
Zapalę zapałkę jedną,
może ogrzeje mnie, biedną.
Zapalę zapałkę drugą,
nie będzie się palić długo.
Zapalę zapałkę trzecią.
Skrzat 1:
Smutno się zrobiło dzieciom.
Aż łzy mi się zakręciły w oczach. (Pociąga nosem).
Skrzat 2:
Nie martw się, przyjacielu. Ta dziewczynka jest już daleko, szczęśliwa, tam, gdzie nie ma ani zimna, ani głodu. No, dzieciaki, powiedzcie, kto to taki?
Dzieci odpowiadają.
Dziewczynka wychodzi, wchodzą Królowa Śniegu, Kaj i Gerda.
Scena 7
Gerda:
Żyłam kiedyś bez kłopotów,
ciesząc z wszystkiego wokół
i bawiąc się najweselej
z ulubionym przyjacielem.
Kaj:
Aż mnie coś ukłuło w serce!
Nie chciałem się bawić więcej.
Wszystko brzydkie było dla mnie,
słowem - czułem się fatalnie.
Królowa Śniegu:
Po pocałunku królowej
chłopiec całkiem stracił głowę.
Był niegrzeczny, stroił miny,
uciekł ze mną od rodziny -
a wszystko z tego powodu,
że miał w sercu bryłkę lodu.
\W królestwie, gdzie wieczna zima,
chciałam go w niewoli trzymać,
ale ta dziewczynka mała
przyszła - i mi go zabrała!
Skrzat 1:
Co za historia! Aż mi się zimno zrobiło!
Skrzat 2:
Myślę, że dzieci doskonale wiedzą, o kogo chodzi, prawda?
Dzieci odpowiadają.
Gerda, Kaj i Królowa Śniegu wychodzą, wchodzą Śpiąca Królewna i Królewicz.
Scena 8
Śpiąca Królewna:
Czar rzuciła na mnie wróżka:
najpierw ukłucie paluszka,
a potem mam spać lat sto.
Nie podoba mi się to.
Królewicz:
A wtedy ja - nie do wiary! -
zjawiam się, by przegnać czary.
Wystarczy buziaczek, by
królewny przepędzić sny.
Skrzat 1:
Och, jaka to wzruszającą historia!
Skrzat 2:
I jakie romantyczne zakończenie!
Królewna i Królewicz wychodzą.
Scena 9
Skrzat 1:
To już chyba wszyscy goście, którzy nas dziś odwiedzili.
Skrzat 2:
Dzieci z pierwszej klasy świetnie się spisały. Myślę, że mogą zostać pasowane na czytelnika.
Skrzat 1
Tak, ale kto to zrobi? Przecież wróżki ciągle się kłócą!
Wchodzą kłócące się Wróżki.
Wróżka 1:
Nie, nie! Ta bajka jest do niczego!
Wróżka 2:
Nie, to twoja bajka...
Skrzat 1:
Stop, stop, moje panie!
Skrzat 2:
Nadszedł czas na pasowanie!
Wchodzi Książka.
Książka:
Moi mili, dość tych kłótni! Pora, aby zapoznać dzieci z moimi prośbami.
Nie lubię być wybrudzona, nie maż więc po moich stronach.
Smucę się, rzednie mi mina, gdy rogi kartek zaginasz.
Wzdrygam się, martwię i męczę, gdy mnie bierzesz w brudne ręce.
Kiedy mi wypada strona, chcę być zszyta lub sklejona.
Książki zwykle są na diecie. Nie czytajcie ich, gdy jecie.
Czy zapamiętaliście wszystkie moje prośby? A może ktoś je powtórzy?
Rozmowa z dziećmi na temat obchodzenia się z książkami.
Wróżka 1:
Zobacz, moja droga, jakie mądre dzieci!
Wróżka 2:
Teraz nauczymy je krótkiego wierszyka:
Szanuj książki z biblioteki czy to lato, czy też zima.
Dwa tygodnie każdą książkę w domu możesz trzymać.
Dzieci kilkakrotnie powtarzają za Wróżkami wierszyk, później chętne osoby recytują same.
Wróżka 1:
Bardzo ładnie, moje dzieci!
Wróżka 2:
Uwaga, uwaga, proszę o powstanie! Teraz wszystkie dzieci powtarzają za mną przyrzeczenie czytelnika.
Dzieci wypowiadają za Wróżką słowa przyrzeczenia.
Książka:
Od tej chwili jesteście moimi rycerzami, przyjaciółmi i czytelnikami szkolnej biblioteki.
Wróżka 1:
Teraz każde z was po kolei podejdzie do Książki, która będzie pasować was na czytelników.
Dzieci podchodzą do Książki, która każdemu z nich mówi: „Pasuję cię na czytelnika". Wróżki podają pamiątkowe dyplomy i zakładki do książek.
Wróżka 2:
I to już wszystko na dziś.
Wróżka 1:
Ale nie martwcie się, spotkamy się w książkach, które teraz na pewno będziecie chętnie wypożyczać!
Książka:
Do zobaczenia w bibliotece szkolnej!
Wróżka 2:
Zaglądajcie do nas często. Zapraszamy!
Wszyscy wychodzą na scenę i kłaniają się.
| Bibliografia: H. CH. Andersen: Baśnie. Kraków: Zielona Sowa, 2005 Ch. Perrault: Bajki. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1978 Złota księga bajek. Opowieści ze wszystkich stron świata. Warszawa: Wilga, 1999 |
